Laboratorium Teatralno-Społeczne

Laboratorium Teatralno-Społeczne to grupa artystów-badaczy, którzy i które wspólnie pracują nad połączeniem języka teatru i tematów społecznych, publicznych. Początki LTSu to styczeń 2016 roku i inicjatywa Doroty Ogrodzkiej, która w ramach swojego stypendium twórczego (MKiDN) ogłosiła otwarty nabór dla praktyków teatru, animatorów, twórców innych dziedzin sztuki a także aktywistów i osób zaangażowanych w pracę i działalność społeczną. Z tego różnorodnego składu wyłoniła się grupa, która we wspólnej pracy eksperymentuje wokół ważkich i istotnych kwestii, aktualnych w sferze publicznej. W 2016 roku powstały dwa spektakle: Kurs Bezpieczeństwa i higieny społeczeństwa oraz Empatia (której druga wersja powstała w 2017 roku). Obecnie rozpoczynamy pracę nad trzecim spektaklem, coraz bardziej zmierzając w stronę kreacji kolektywnej, demokratycznego, eksperymentalnego procesu zbiorowej dramaturgii i reżyserii.

Istotną kwestią naszej pracy, przedmiotem testów i dążeń jest chęć sprawdzania, jakie możliwości kryją się w różnych sposobach włączania widza i nawiązywania z nim/nią nieoczywistych relacji. Chcemy, by nasze spektakle, były nie tylko do oglądania, ale i do doświadczania, by stawały się nie tylko polem wrażeń, ale i okazją do konfrontacji, reakcji, osobistego procesu każdej osoby, która w nich uczestniczy. Prowadzimy także warsztaty otwarte w oparciu o główne wątki naszej pracy oraz organizujemy akcje performatywne.

 
 
EMPATIA.

W 2006 roku Barack Obama wygłasza słynne przemówienie, w którym zachęca swoich współobywateli do ćwiczenia się w empatii. Jego motywujący, jasny głos sprawia, że przemowa brzmi jak orędzie nadziei. Wszyscy możemy być lepsi. Wszyscy możemy przyczyniać się do budowania wspólnoty ludzkiej ponad podziałami, bardziej skonsolidowanego i solidarnego społeczeństwa – zachęca amerykański prezydent. Laboratorium Teatralno-Społeczne podchwytuje ów profetyczny ton i postanawia otworzyć Międzynarodowy Instytut Empatii, w którym oferuje „małe ćwiczenia” – najlepszy sposób, by w codzienności trenować u siebie pożądane nawyki współczucia, otwartości i akceptacji. Jednak w toku ćwiczeń okazuje się, że ta radosna nowina empatycznej ewangelii ma swoje ciemne strony, ma także swoje granice. Wspólnie z widzami tropimy więc nieoczywistości empatycznych postaw balansując pomiędzy ironią a nadzieją, kpiną a ekstazą wspólnotowego doświadczenia.

Empatia to spektakl, który zawiera w sobie wielką nadzieję i zarazem wielkie rozczarowanie. Próbując wczuć się w sytuację tych, których uznajemy za najbardziej „dziwnych”, „innych”, „dalekich nam” odkrywamy, jak bardzo czuli i łagodni potrafimy być, a zarazem, w tym samym niemal momencie jak bardzo nie chce nam się, nie umiemy i po prostu nie jesteśmy w stanie spojrzeć na świat oczami kogoś, kto wyznaje inne wartości lub żyje w odmienny sposób. Spektakl składa się z historii-paradoksów, ułożonych w dramaturgiczną całość przez zespół. To opowieści w których my sami natykaliśmy się na granice własnej empatii i dobra. Kontekstem spektaklu jest szereg publicznych zdarzeń i konfliktów: napięcia na tle kryzysu uchodźczego, polityczna polaryzacja kraju, ataki na teatry publiczne ale tez osobiste, egzystencjalne sytuacje poszczególnych członków zespołu.